Yıllar geçtikçe, Kaliforniya’daki Ölüm Vadisi Ulusal Parkı’nın ziyaretçileri, kayaların kendi kendine hareket ettiğini ve kurumuş göl yatağında gözle görülür izler bıraktığını fark ettiler. Hiç kimse kayaların hareket ettiğini gerçekten görmedi ve hiçbir ayak izi birinin onları ittiğini göstermedi. Ancak zamanla, bu 700 lb (317 kg) kayalar 250 m’ye (820 fit) kadar yelken açtı.
Bu “yelkenli taşların” arkasındaki teoriler, manyetik alanlardan uzaylılara ve musallatlara kadar uzanıyor. Ancak 2006’da NASA bilim adamı Ralph Lorenz, bu kayaların altında rüzgardan kum üzerinde kolayca kaymalarını sağlayan bir buz tabakası olduğunu keşfetti.
Aynı anda dalmak ve balık tutmak istediyseniz, Meksika’nın Yucatan Yarımadası’ndaki Cenote Angelita’yı ziyaret edin. Aşağı yüzün ve okyanusu bölen bulanık bir su altı nehri keşfedeceksiniz. Ve evet, nehirde denizin altından yüzebilirsiniz, çünkü o aslında bir nehir değildir.
Bulutlu “nehir”, çöken ve yer altı suyuyla karışan çökmüş kireçtaşı ana kayadan oluşur. Mineraller ayrıştığında, berrak üst suyu çamurlu alt sudan ayıran hidrojen sülfit oluştururlar.
.
Volkanik bir patlamaya tanık olmak yeterince korkutucu olurdu ama volkanik bir patlamadan kaynaklanan elektrik boşalmasını gözlemlemek Armagedon gibi görünürdü. Ancak, volkanik şimşek oldukça doğal bir şekilde oluşur. Flaşlar, kalıntı şarj olduğunda ve elektriği tutuşturduğunda ortaya çıkar. Son iki yüzyılda sadece 200 vaka kaydedildi, bu da bu fenomeni nadir kılıyor
Duruma bağlı olarak elektrik, kül, kaya veya buzun çarpışmasından kaynaklanabilir ve elektrik kıvılcımı oluşturan sürtünme meydana gelebilir. Volkanik şimşek, yalnızca 4 mil (7 km) ile 7,5 mil (12 km) arasında değişen uzun kül bulutlarında meydana gelir.
Gökkuşakları gibi, beyaz bir gökkuşağının yay şekli, güneşin izleyiciye en iyi yansıdığı açıdan oluşur. Sis yayları, ışığın kırılmadığı standart damlacıklardan 100 kat daha küçük olan sis damlacıklarından oluşur. Ay ışığı, güneş gökkuşaklarından çok daha soluk olan ve genellikle rengi yansıtamayacak kadar solgun olan bir ay kuşağı oluşturabilir.
Rusya’nın Sibirya kentinde bulunan Baykal Gölü, dünyanın en büyük tatlı su gölüdür ve dünyanın temiz su kaynaklarının beşte birini sağlar. Göl, dünyanın en berrak göllerinden biri olmasıyla ünlüdür – o kadar nettir ki, donmuş heykelleri turkuaz görünür.
Mart ayında, göl düzensiz bir şekilde donduğunda bu “mücevherler” yüzeye çıkar ve ışığı gerçek dışı görünecek şekilde yansıtır. Rüzgar, güneş ve sıcaklık farklılıkları çizgileri çizer. Baykal Gölü 130 fit (40 m) derinliğe sahiptir ve dünyayı 25 milyon yıldır şeffaf su ile kutsamıştır
